Vorig jaar werd met Webb een drievoudig gelensde supernova ontdekt in de kosmische cluster van sterrenstelsels PLCK G165.7+67.0 (kortweg G165), genaamd Supernova ‘H0pe’ – lees deze Astroblog voor alle details. Sterrenkundigen hebben recent met een techniek die ‘Time Delay Cosmography‘ wordt genoemd de supernova gebruikt om de waarde van de Hubble constante H0 te bepalen, de parameter die aangeeft met welke snelheid het heelal op dit moment uitdijt. We hebben die techniek hier eerder beschreven en hij gaat als volgt:
Het draait bij deze techniek om zwaartekrachtlenzen, het door Albert Einstein voorspelde effect waarbij licht van ver verwijderde objecten (bijvoorbeeld van quasars) afbuigt en versterkt doordat de ruimte rondom een zwaar sterrenstelsel precies tussen dat object en de aarde in verbogen is door de massa van dat lensstelsel. Dat kan leiden tot een nieuw beeld van dat ver verwijderde object, maar er kan ook een hele serie beelden ontstaan, allemaal rondom het lensstelsel. Het interessante is nu dat als er sprake is van zo’n serie beelden dat die niet allemaal op hetzelfde moment bij de aarde arriveren, want het licht van al die beelden heeft een verschillende baan afgelegd om het lensstelsel heen en dat betekent dat het licht van de kortere trajecten eerder bij ons arriveert dan het licht dat langere trajecten aflegt – zie de illustratie hieronder.
Lees verder op: Astroblogs